از شر این خاطره های لعنتی

حدود ده سال از اون روز میگذره که با یک عالمه ذوق و شوق فراوون منتظر شنیدن اسمم بعنوان بالاترین نمره تست حسابان بودم. تو دو هفته ای که تا تست وقت داشتیم اونقدر تلاش کرده بودم که وقتی امتحان تموم شد از سر ذوق اینکه صد درصد تست رو زدم و دیگه پایین ترین نمره کلاس نیستم بال در آورده بودم. وقتی معلم جواب تستا رو خوند قلبم داشت از سینه م در میومد. یکی یکی توی ذهنم تیک درست می خوردند. و برگه ی زیر دستم که مال دوستم بود هر از گاهی تیک غلط و درست داشت. معلم برگه های جواب رو جمع کرد و بین ما توزیع کرد تا نتیجه رو بررسی کنیم و نمره بدیم. نمره ها رو دادیم و معلم برگه ها رو جمع کرد. ده دقیقه تنفس داد تا بتونه نمره ها رو به سیر صعودی یادداشت کنه. هیچوقت یادم نمیره که اون ده دقیقه برای من ده سال گذشت. واقعا گذشت که الان بعد از ده سال خاطره ش هنوز تو ذهنمه. باورتون نمیشه وقتی معلم میخواست نمره ها رو بخونه منی که همیشه حراف کلاس بودم ساکت شده بودم و گوشامو تیز کرده بودم که از ته دل لبخند بزنم به نمره ام. معلم گفت میخوام اولین نمره رو اعلام کنم. اولین نمره مال توئه بهارنارنج. نیشم باز شد. چشمامو بستم و یهو شنیدم هفت درصد. گفتم چی؟ معلم داشت بقیه نمره ها رو می خوند و من با نفس یند اومده پشت هم تکرار میکردم نه من مطمئنم 100 زدم. من مطمئنم. هرچی اصرار کردم پاسخنامه رو بهم بده نداد. هرکاری کردم بی فایده بود. انقدر باهام بد برخورد کرد که احساس حقارت بهم دست داد. من خیلی زحمت کشیده بودم ولی شکست خوردم. دوران پیش دانشگاهی من بدترین دوران زندگی م بود که بدترین تاثیراتو گذاشت رو زندگی م. هیچوقت یادم نمیره که تو اون روزا هیچکی کنارم نبود. تک و تنها زندگی مو کشیدم . مثل همه ی روزای سخت دیگه. چقدر حرف شنیدم از مدیر و معاون مدرسه. من دانش آموز بدی نبودم. دلم میخواست تلاش کنم اما نه خانواده م کمکم کردن نه معلما و نه هیچکس دیگه. اگه دنیای دیگه ای در کار باشه من هیچکدوم از معلما و مدیرا و حتی پدر و مادرمو بابت این موضوع نمی بخشم. هنوزم نبخشیدم. ده سال گذشته ولی نبخشیدم. نمی بخشم هم. من خیلی لطمه خوردم از دست خانواده م. خیلی زیاد.