کاش زمان برگرده

چقدر وبلاگا گناه دارن. امشب به خیلی از وبلاگایی که قدیم می خوندم سر زدم. خاک گرفته روشونو. چقدر غم انگیزه. آدمایی که یه زمانی هرچی دغدغه شون بود رو می نوشتن الان دیگه یا اونجا رو فراموش کردن یا دغدغه هاشونو . دارم پیانوی سامان احتشامی گوش میدم. خیلی ام دلم میخواست پول خرید یه پیانو یا شایدم حداقل پول کلاسشو داشتم ولی متاسفانه تو همین کلاس سه تارمم موندم . چن روز پیشپریس گفت میای بریم کلاس نقاشی؟ خدایی خیلی دوست داشتم برم ولی پولشو نداشتم. الکی گفتم خیلی کار دارم . نقاشی خیلی پول میخواد همه متریالاش گرونن اما قربون ساز ساده خودم برم. حالاحالاها فک نکنم نونوار شه  . البته دوس دارم عوضش کنم ولی فعلا که اوکیه. باید خدا رو شکر کنم بابت همین پولی ام که میتونم دربیارم و باهاش کارایی که دوس دارمو بکنم. این تنها بخشی از زندگی منه که حالمو خوب میکنه. خدایا این بخش از زندگیمو هیچوقت ازم نگیر لطفا . همیشه همه چیزایی که دوس داشتمو گرفتی اما این یکی رو بذار بمونه واسه خودم. لطفا. کاش زمان برمیگشت به موقعی که همه وبلاگ می نوشتن و کسی کسی رو نمی شناخت و نمی دید اما عمیقا احساس نزدیکی و دوستی میکردن  کاش آدما انقد به رخ نمی کشیدن داشته هاشونو تا داشته های آدم به چشمش هیچ نباشه. کاش فقط حرف از رویاها بود. حرف از خواستنا.